Mel Cosy [NZ]

Dariaaa

PROLOG
Była jesień. Pewnego zimnego i deszczowego wieczoru matka bawiła się z córką, a ojciec siedział na kanapie przyglądając się temu z uśmiechem. Wszystko zaczęło się właśnie wtedy. Ktoś zapukał do drzwi.
-Mat, otworzysz? – spytała kobieta mężczyznę o brązowych włosach i małych radosnych oczach ubranego w swój ulubiony szary sweter i ciemne spodnie.
Mężczyzna nadal uśmiechnięty poszedł otworzyć drzwi.
Jego żona nadal bawiła się ze swoim dzieckiem. Była to piękna brunetka o imieniu Sarah. Nagle do pokoju doszły odgłosy szarpaniny. Sarah wstała, pocałowała dziecko w czoło i włożyła je do jego łóżeczka. Ruszyła ku drzwiom wejściowym, gdy stanął przed nią znany jej mężczyzna przypominający szczura.
-Patrick… - wyszeptała.
-Witaj Sarah. Wiele lat minęło odkąd cię ostatni raz widziałem. – powiedział mężczyzna nazwany Patrickiem.
-Tak. O ile się nie mylę to już… dwadzieścia jeden lat?
-Zdaje się, że jak zwykle masz rację. – burknął Patrick uśmiechając się kpiąco.
-Czego chcesz? – zapytała Sarah próbując wypowiedzieć te słowa spokojnie, ale głos jej zadrżał.
-Nie domyślasz się? Idziesz z nami, twój mężulek już siedzi w aucie.
-Co mu zrobiliście?! – wykrzyknęła wystraszona.
-Och, nic… Powiedzmy po prostu, że na razie sobie smacznie śpi.
-Wypuście go!
-To nie miałoby sensu. – rzekł, a jego wargi wykrzywił złośliwy uśmiech.
-Czego chcesz? – powtórzyła Sarah.
-Tego, co ostatnio. Masz otworzyć to przejście.
-Nie wiem, o czym mówisz.
-Dobrze wiesz, a teraz się zbieraj. – widząc, że Sarah nie rusza się z miejsca, dodał jeszcze: - Twój mężuś jeszcze żyje, ale jak się nie pospieszyć, może zasnąć na całą wieczność.
-Pójdę z wami i spróbuję otworzyć to przejście, ale proszę wypuść mojego męża. – błagała, mając już łzy w oczach.
-Nie. – rzekł szorstko Patrick.
Kobieta opuściła głowę w dół, rzuciła krótkie spojrzenie na swoją córkę Mellise i wyszeptała przybita:
-Dobrze, ale nie róbcie nikomu krzywdy.
-Nie martw się, jeśli będziesz robić to, co ci każę wszystko będzie dobrze.
Sarah rozpłakała się, a kiedy się uspokoiła, posłała Patrickowi wrogie spojrzenie.
-Chodźmy. – rzucił przez ramię mężczyzna, wychodząc z pokoju, a Sarah wyszła za nim.
Melissa właśnie, wtedy po raz ostatni widziała swoją matkę i ojca. Następnego dnia znalazł ją listonosz, który usłyszał płacz dziecka, a nikt nie otwierał, więc zadzwonił na policję. Od tego czasu policja szukała Mata i Sarah, ale ich nie znaleziono. Wreszcie Melissa trafiła do sierocińca, a policja przestała szukać jej rodziców.

____________
Mi się podoba, mam nadzieję, że wam też ;D
:hamster_dunno:

Ariana_

Mel,Mel,Mel < 3
i po co usuwałaś tego bloga,głupia ?! xDDDDD
:*

Dariaaa

Bo nikt i tak nie wchodził oprócz Ciebie ;D
Pomyślę jeszcze.... Może założe go jeszcze raz... ^^

Ariana_

Jestem za ! xD

Dariaaa

To zależy, czy ktoś będzie czytać xD
Bo dla siebie mogę pisać w programie na komputerze ;P
:hamster_explain:

Ariana_

Nie ! Pisz na blogu,bo wiadomo,że na początku zawsze mało osób czyta,ale im więcej rozdziałów,tym ludzie powoli zaczną się schodzić...
To trochę jak na dyskotece : najpierw tańczą jedna,dwie osoby,a godzinę później już nikt nawet nie patrzy gdzie i z kim tańczy : D

Dariaaa

Hahahahah ;D
Pomyślę o tym...
Narazie nie zakładam bloga.
;P

Dariaaa

Ugrh... już mi się nie podoba... Dawno to napisałam, ale...
________________

Rozdział 1
Minęło wiele lat, aż przyszedł dzień 17 urodzin Mel. Dziewczyna zdecydowała się dowiedzieć czegoś o swojej rodzinie, nawet, jeśli miałaby jechać na sam biegun północny…

-Muszę to zrobić! – krzyknęłam do swojej przyjaciółki z sierocińca Anne. – Ann! Zrozum mnie! Muszę się czegoś dowiedzieć!
-Mel, p… proszę. – wyjąkała zapłakana Anne.
-Wybacz mi Ann. – mruknęłam.
-A, co z pieniędzmi?! Musisz mieć ze sobą jakieś pieniądze!
-Wiem, dlatego załatwiłam sobie pracę.
-Przecież jesteś niepełnoletnia! Nie możesz stąd odejść!
-Nikt nie musi wiedzieć, że jestem niepełnoletnia. – burknęłam. – Chyba mnie nie wydasz?
-Oczywiście, że nie! – zapeszyła się dziewczyna. – Idę z tobą!
-C… Co?!
-Idę z tobą. – powtórzyła Ann.
-Nie!
-Nie puszczę cię samej!
-Ale ja muszę wyruszyć sama! Będę z tobą w kontakcie.
-Niby jak?!
-Będę wysyłać listy do sierocińca. Żeby nikt się nie zorientował, że wiesz, gdzie jestem, będę się podpisywać… eeeee… Eve… Eve Denilsy.
-Nie możesz tak po prostu odejść! – szlochała Anne.
-Robi się ciemno, a ja muszę się jeszcze spakować. Żegnaj Anne.
Dziewczyna nic nie odpowiedziała, tylko jeszcze bardziej się rozpłakała. Poszłam do swojego pokoju, który dzieliłam właśnie z Anne. Spakowałam do torby, tylko potrzebne rzeczy. Po raz ostatni rzuciłam okiem na pokój i wyjrzałam na korytarz, aby sprawdzić, czy nikt nie idzie. Było pusto. Wyszłam i usłyszałam czyjeś kroki. Szybko ruszyłam do wyjścia, gdy…
-Mel? – zapytał mnie, ktoś wychodząc z korytarza przy wyjściu.
-Billy? – spytałam widząc swojego 10-letniego kolegę.
-Gdzie idziesz Mel? – zapytał podejrzliwie.
-Ehmm… ja… ja idę się przejść. – odpowiedziałam niepewnie.
-A, po co ci ta torba? – zapytał wskazując na trzymaną przeze mnie w ręku torbę, w której miałam schowane swoje rzeczy.
-Och. To…
W tym momencie usłyszałam jakiś huk. Pobiegłam do drzwi.
-Przepraszam Billy! Muszę, gdzieś szybko iść! – krzyknęłam do chłopca przez ramię.
Spojrzałam jeszcze raz na niego i wyszłam. Wyszłam do świata, którego nie znałam. Do świata, który skrywa tyle tajemnic. Do świata, w którym na każdym kroku czyha niebezpieczeństwo.

_______
I jak ? xD
Bardzo źle?

Coccaine

Ehh.. same dialogi. Czemu wy wszystkie robicie wciąż jeden i ten sam błąd?

Dariaaa

Prawie zawsze tak zaczynam, bo początki mi nie wychodzą ;P

Yume

Nie jest tragicznie.
Tekst składa się prawie z samych dialogów, a skoro już mowa o nich...

Dariaaa

Trochę tych błędów się nazbierało xD
Postaram się lepiej napisać kolejny rozdział^^
A, co do "Atramentowego Serca" to właśnie moje opowiadanie jest, w tym stylu :P

Wujek Donald

Nie jest złe. Może być z tego niezła historia ;)
Tylko... Ja rozumiem że początki są najgorsze, najtrudniejsze i w ogóle, ale skoro już zdecydowałaś się na narrację pierwszoosobową, to chociaż mogłaś tam wrzucić trochę opisu przeżyć wewnętrznych! Nie dość że by było dłuższe, to jeszcze nadałoby to trochę więcej uroku! :)
Ale po samym początku książek się nie ocenia, więc pisz dalej! ;-)