Upper East Side High School [NZ]

Sysia

W Warszawie dzień miał się ku końcowi. U stóp Nowego Jorku społeczeństwo powoli budziło się do życia. Ponad czterysta dzieciaków z Upper East Side przygotowywało się do rozpoczęcia nowego roku szkolnego w tamtejszym liceum - jednym z najbogatszych na całym Manhattanie. Słońce pojawiało się na horyzoncie. Na lotnisku w La Gwardia wylądował właśnie samolot lotu 210 Warszawa - Nowy Jork. Wysoka blondynka wyszła wraz z tłumem innych bogaczy z samolotu. Zmierzała z przedziału klasy biznes.

- O Boże, Boże, Boże, spóźnię się... - Jeszcze raz pogoniłam ojca. Siedzieliśmy w luksusowym samochodzie, zmierzając do Upper East Side. Jedna z najbardziej luksusowych dzielnic Manhattanu, już dziś miała stać się moim domem. Nigdy wcześniej mnie tutaj nie było. Ba! Ja nigdy wcześniej nie wyjeżdżałam za granicę. Mieszkałam wraz z mamą w małym mieszkanku na Warszawskiej Pradze i pewnie tkwiłabym wciąż tam, gdybym nie wpadła na pomysł poznania swojego ojca. Ponad siedemnaście lat temu wyjechał w poszukiwaniu sławy i kariery. Po tym, jak zostawił ukochaną w Polsce, ona zerwała z nim kontakt. Jakieś... cztery miesiące temu postanowiłam go odnaleźć. Udało mi się. Nigdy nie wiedział, że ma dziecko. I takim właśnie sposobem jadę teraz do mojej nowej szkoły, poznać nowych ludzi, zacząć nowe życie.
- Nie lamentuj. - Ojciec się uśmiechnął szeroko. Nigdy nie sądziłam, że spotkam go kiedykolwiek, a co dopiero zamieszkać u niego. O tej decyzji zdecydował wraz z matką. On bardzo chciał poznać mnie, a ja jego. Rok w Amerykańskiej szkole na pewno podziała mnie mnie pozytywnie. Poznam nowych ludzi, podszlifuję język. W to, że spotkam swoją miłość już powoli przestawałam wierzyć, ale marzenia zawsze pozostały.

Piętnaście minut temu zaczęło się rozpoczęcie roku. Pośpiesznie wbiegłam na salę. Niestety - już za późno. Uczniowie rozeszli się do klas. W rogu sali, przed wyświetlaczem, siedziała jeszcze tylko jedna dziewczyna. Wyglądała na taką z ostatniej klasy. Ubrana w czarną, obcisłą sukienkę siedziała na krześle. Nie miałam innego wyjścia jak podejść i zapytać ją o klasę.
- Cześć, nie wiesz może w której klasie jest 2 "D"? - wydukałam po Angielsku.
- Wiem, wiem. - Koleżanka wskazała mi na klasę.
- A Ty z której jesteś klasy? - zapytałam z grzeczności. Dziewczyna wydawała się miła, więc dlaczego miałaby nie być moją pierwszą koleżanką? Ona się tylko uśmiechnęła. Nie mając czasu na dłuższe rozmowy, ruszyłam za jej poleceniem. Przemierzając korytarz, podziwiałam bogatą szkołę. Była doskonała porównaniu do mojego liceum, gdzie chodziłam tylko rok. Znalazłam się przed klasą. Już z daleka dobiegał stamtąd przeraźliwy hałas. Złapałam głęboki wdech i nacisnęłam na klamkę. Od razu zobaczyłam, że nauczycielki w klasie nie ma. Uczniowie zamilkli na chwilę, ale widząc, że to tylko ja, zaczęli dalej rozmawiać w najlepsze. Rozejrzałam się po klasie. Grupka wymalowanych uczennic, w wysokich szpilkach i obcisłych sukienkach siedziała w rogu klasy. Jedna z nich całowała się z jakimś chłopakiem. Takie coś w szkole...? Jak dla mnie to było nie do pojęcia. W naszych, polskich szkołach dość ostro reagowano nawet na niewielki dekolt, makijaż, a co tu dopiero mówić o ubraniach takich długości. Przerażało mnie to miejsce. Czułam się taka inna. Taka bez makijażu, szpilek, nadmiernej ilości biżuterii, w spodniach i bluzce z kołnierzykiem. Już na początku czułam, że tutaj nie pasuję. Zajęłam miejsce w pierwszej ławce. Po chwili do klasy weszła... ta sama kobieta, którą pytałam o drogę do tej klasy. Uśmiechnęła się do mnie.
- Witam w nowym roku. - powiedziała i usiadła przy biurku nauczyciela.

_______________________

Trochę krótkie. Ale coś na dobry początek, od czegoś trzeba zacząć. :) Czekamy na rozdział od Anne.

wiedzma

Hahaha. A ja będę jedną z tych pięknych i wytapetowanych lalek! XD
Podoba mi sie i to bardzo. Aż zaczęłam mieć wenę do pisania.

Alex

Sysia

błędy poprawiłam chyba wszystkie, a to "podszlifuję" to poprawiacz błędów mi źle podpowiedział! xD ja też tak myślałamm...

Alex

Brzydki i podły poprawiacz xDD Ja zawsze na google wszystkie wyrazy sprawdzam :) O, nawet nazwa ukochanej przeze mnie wyszukiwarki się podkreślił xD Nie jest wiarygodny ;D

Coline

Ha! Nareszcie się zaczęło xD Według mnie jest świetnie, choć błędów nie zdążyłam poszukać ;] Spodobał mi się obraz tej szkoły widziany jej oczami. Będzie... ciekawie ;P
No to teraz czekam na swoją kolej (Tylko będziesz mnie musiała pilnować, bo sklerozę mam jak mało kto xD)

Coel

Podoba mi się. Jest tutaj prawdziwe życie, a także na pewno problemy. Wszystkie błędy wyłapała Alex, więc nie mam już co mówić xD

Shelley

czytając pierze trzy wyrazy z tytułu, pomyślałam: Plotkara!
a tu nici z mojej radości. xD

zapowiada się fajnie, jak każde praktycznie opowiadanie, zaczyna się od wyjazdu.
jedyne co najbardziej mi nie pasuje to to, że w Stanach nie ma klas S, B, C, D. Tam każdy ma inny, indywidualny plan. Od razu widać różnice, gdy coś jest pisane [rzez Amerykanina a człowieka innej narodowości. Kiedyś sama tak pisałam, pamiętam jak wdrążałam się w różne zwyczaje i kulturę w Stanach, o chciałam, aby było poprawnie wszystko. ale teraz przerzuciłam się na historię w Polsce.

czekam na następne ;)

Annie

Dobra, Sysia omal mnie nie udusiła, ale ja byłam taka zajęta. Dobra, nieważne. W każdym razie jest to coś.

Kolejny rok się zaczął. Od zawsze myślałam, że przeprowadzka na Manhattan nie będzie dobrym pomysłem. Na całe szczęście pomyliłam się. Było tu tak wspaniale! Gdy przyjechałam, patrzyłam na wszystko szeroko otwartymi oczami. Zresztą, czy można by spodziewać się innej reakcji po zwykłej dziewczynie z Alaski?
Nie mogę jednak powiedzieć, że trafiłam tu przypadkiem, nigdy nie narzekałam przecież na niedostatek. Po studiach w Cambridge, które zapewnili mi rodzice i dobra nauka, trafiłam od razu do luksusowej akademii nauki prowadzonej przez moją ciotkę. Zostanie nauczycielką było moim dziecięcym marzeniem, które w końcu się spełniło.
Pierwszego dnia postanowiłam, że będę wyrozumiała i pomocna. Wszak wiedziałam, że młodzież uczęszczająca do tej szkoły jest kapryśna, egoistyczna, nowobogacka i niezbyt przyjazna. Musiałam jednak wziąć się w garść i pokazać im, kto tu rządzi.
Ubrałam się skromnie, lecz nie tak, by wyglądać gorzej od moich uczennic. Wyprostowałam i ułożyłam włosy, po czym starannie zrobiłam makijaż.
Życie w takiej dzielnicy ma swoje prawa – pomyślałam, wkładając dziesięciocentymetrowe szpilki.
Wzięłam torebkę i wyszłam ze swojego nowiutkiego mieszkania, kupionego zupełnie niedawno przez ojca.
Dojechawszy na miejsce, zauważyłam, że dużo samochodów już tam jest. Darowałam sobie spotkanie organizacyjne, gdyż wiedziałam co i jak dzięki instrukcjom ciotki.
Przeszłam przez portiernię, grzecznie witając się z woźnym i ruszyłam pod swoją salę. Ponieważ było jeszcze trochę czasu, usiadłam na korytarzu na jednej z ławek i zaczęłam czytać gazetę. Po chwili hall zapełnił się wrzeszczącymi i dziwnie zachowującymi się nastolatkami. Postanowiłam, że poczekam, aż cała moja klasa znajdzie się w środku i dopiero wtedy tam wejdę się przywitać. I rzeczywiście tak zrobiłam. Gdy już chciałam udać się do pomieszczenia, kątem oka dostrzegłam, że jakaś dziewczyna biegnie przez korytarz. Ładnie ubrana, ale skromna. Nie pasowała mi do sterotypu tutejszych dziewczyn. Z moich obserwacji wynikało, że nie jest ona jedną z tych pustych, wymalowanych lalek, od których się tu aż roiło.
Zapytała o drogę do mojej klasy, więc udzieliłam jej odpowiedzi. Nie byłam też zaszokowana i zła, gdy zwróciła się do mnie per „ty”. Wręcz mi to schlebiło.
Gdy dziewczyna weszła do klasy, rozejrzałam się jeszcze po korytarzu, czy nikt nie idzie i ruszyłam również do sali. Wyraz jej twarzy był dość komiczny, gdyż pewnie zrozumiała swój błąd.
- Witam w nowym roku. Nazywam się Victoria Devils i będę waszą wychowawczynią. Uczę historii, więc będziemy się spotykać dość często. Jeśli będziecie mieli jakiekolwiek problemy, zawsze możecie się do mnie zgłosić. A teraz czas na listę obecności.
Mówiłam dalej o rzeczach organizacyjnych, choć miałam wrażenie, że słucha mnie tylko jedna z dziewczyn i połowa zapatrzonych we mnie chłopców.
Ciekawie się zapowiada...
Pod koniec dowiedziałam się, że ma ona ewidentnie zagraniczne korzenie. Jej osoba mnie dość mocno zafascynowała, ale oczywiście nie w jakiś chory sposób, tylko tak... normalnie.
Omówiwszy wszystko, zbierałam się już do wyjścia, gdy podeszła do mnie jedna z uczennic. Niestety nie była to ta, na którą czekałam.
Trafiła mi się lalka Barbie w najgorszym wydaniu.

__
Przepraszam za długość, a raczej jej brak, ale zasypiałam nad klawiaturą dziś przez cały dzień. ;]

Alex

Będziesz to piała z dwóch perspektyw? Ciekawie, nie powiem xD Nowy rozdział zbyt dużo nie wnosi do aktualnej historii. Nie mam sił wypisywać błędów, bo ich na pierwszy rzut oka nie zauważyłam.

Alex Chcieć Więcej ! :D

Sysia

ojć biedna dziewczynkaa... i złaaaa nauczycielka! o uczniach nawet tak nie możnaaa myśleć. :p

Shelley

Anka, zdradziłaś mnie! Nie pozwoliłam zamienić naszego opowiadania na inne! xD

Annie

Shell, wybacz. To ty nie pisałaś kolejnego rozdziału, więc wiesz :P

Shelley

to nie znaczy, że masz je zdradzać z pierwszym lepszym xDDDD

Annie

Przepraszam, ale on nie jest pierwszy lepszy. xD On był dogłębnie przemyślany, nie to co inne moje związki o_O xD