Morze odbierające... życie. [PR]

wiedzma

Dłonie powietrza szukają.

Głębiny morza przenikając.

Wargi się w całość formują,

Resztki powietrza wydychając.

Mało czasu zostało.

Sekund parę liczonych.

Mych marzeń stosy wylało.

Oczu w ruch nie wprawionych.

Morze mi życie odebrało.

Mym drugim domem było.

I jeszcze więcej chciało…

Choć i tak już dużo wybyło.

Serce na wieczność stanęło.

Tlenu w płucach zabrakło.

W tętnicach nic nie płynęło.

Więc me ciało od środka wyblakło.

___________________________
I jak Wam się podoba, ale szczerze, nie obrażę się! :hamster_bigeyes:

Joan Bonham

Mmmm *.* Cudowne. Po prostu idealne... Zakochałam się :D

Joan Bonham

Jeśli ci tak zależy to ostatecznie co do trzeciej zwrotki: można by ująć, że kiedy czytasz całość, "odebrało" wybiega trochę z rytmu. Może "zabrało"? I "wybyło". Nie bardzo rozumiem co to oznacza w kontekście wiersza, wiec w ostateczności "zabrało".

Chciałaś czepliwości, więc masz xD Co nie zmienia faktu, ze kocham ten wiersz *.*

Tygrysek

Przepraszam, ale czasami tak mi się zdarza, że jakiś wiersz zaczyna mi się podobać i wtedy on mi się podoba i już. Takie miłe uczucie potem jest ;) Że aż chce się czytać i czytać, i że wiersz mimo wszystko się podoba. Na poezji się nie znam, ale czasami potrafię zakochać się w wierszu.

Zazwyczaj było to wiersze Miłosza, Kochanowskiego, Barańczaka czy innych polskich poetów.

A dzisiaj Twój wiersz.

Joan Bonham

Ja? Ja się znam na poezji? :hamster_XD:

Wolne żarty... W życiu przeczytałam może z 50 wierszy góra... ;D
W każdym razie bardzo mi miło, że mnie doceniasz :hamster_smile:

elka

Wiedzma zapomnialas wspomniec ze razem z toba pisalam ten wiersz na Debkach !:D

mata

Naprawdę piękny wiersz. Jest w nim taka głębia !!!! Najbardziej przemawia do mnie ostatnia zwrotka jest wspaniałym zakńczeniem.