Marzenie chłopca z ulicy Włókienniczej - [M]

Martyna_K

W kamienicy przy ulicy Włókienniczej jak zawsze unosił się smród szczyn, wilgoci, wymiotów, papierosów, taniego wina, zgniłych jabłek, potu pijaka z drugiego piętra oraz znany wszystkim lokatorom zapach kociego gówna. Dla gości owa woń była czymś niezwykle odrażającym, wręcz obrzydliwym, lecz dla mieszkańców nie znaczyła ona nic szczególnego. Była jedynie pierwiastkiem ich szarej codzienności, wspomnieniem dnia poprzedniego oraz wizją na dzień następny.
Gdybyś chociaż na chwilę wstrzymał oddech i wsłuchał się w szept ścian, usłyszałbyś kłótnię małżeństwa, ich następców uprawiających dziki seks, księdza w radiu, płacz dziecka oraz dźwięk tłuczonego szkła. Pewnie poczułbyś wtedy wstręt do tego miejsca i nigdy tam nie wracał. Dla mieszkańców była to muzyka grana dzień w dzień na starych skrzypcach monotonii. Wszyscy ją słyszeli, ale tak naprawdę nikt jej nie słuchał.
Na ostatnim piętrze, w ciemnym mieszkaniu, pod szarą kołdrą, która niegdyś była śnieżnobiała, leżał mały chłopiec. Jego zamknięte powieki drżały, jakby ze strachu przed ciemnością, a drobne palce ściskały mocno kołdrę. Czuł, że tej nocy nie uśnie, jednak bał się otworzyć oczy i spojrzeć w głąb pokoju. Bał się, że ujrzy tam codzienność, na którą patrzył za każdym razem, kiedy wychodził z mamą na spacer. Przerażali go starsi chłopcy z podwórka, pijak z drugiego piętra, psy zagryzające koty na śmierć, koledzy jego mamy i mrok klatki schodowej. Jego dziecięca wyobraźnia potęgowała lęk, jeszcze bardziej obciążała powieki. A on chciał tylko do mamy…
Nagle pokój rozjaśniło światło starej nocnej lampy. Chłopiec zakrył sobie oczy jedną ręką, po czym otworzył je i przez szparę między palcami ujrzał stojącą nad nim czarnowłosą kobietę. Spoglądała na niego z czułym uśmiechem na twarzy.
- Mama? – szepnął. Był zbyt poruszony pięknem tej chwili, aby zdobyć się na pełen szczęścia głos. Nie mógł się nawet uśmiechnąć.
- Kubusiu, czemu nie śpisz? – zapytała cicho, siadając obok niego.
Nic nie powiedział. Dzieci w takich chwilach nigdy nic nie mówią. Jego małe gardełko ścisnęła niewidzialna pięść, uniemożliwiając wypowiedzenie jakichkolwiek słów. Podniósł się i ukrył swój płacz w ramionach matki. Cały jego żal i strach spłynął po bladych policzkach, pozwalając szczęściu wydobyć się na zewnątrz.
Matka głaskała go delikatnie po włosach, powtarzając:
- Już dobrze.
Nic innego nie potrafiła powiedzieć. Nękały ją wyrzuty sumienia za to, że zamiast karmić swojego synka szczęściem, nasycała go lękiem, opuszczając kamienicę każdej nocy. Uczyła go strachu przed własnym domem i przed rzeczywistością, chociaż czuła do niego bezgraniczną miłość. Nie było w tym ani grama logiki, ale właśnie na tym polegało życie przy ulicy Włókienniczej. Na tym polegało zatracanie się w niespełnionych marzeniach i błędach młodości.
Kuba, w pełni szczęśliwy i bezpieczny, mógł wreszcie spokojnie usnąć, ale bał się jednej rzeczy. Bał się przebudzenia.
- Nie idź sobie, zostań ze mną – powiedział, przytulając mocniej swoją mamę.
- Dobrze – odrzekła.
- Obiecujesz? – Spojrzał jej głęboko w oczy. – Obiecaj mi.
Tylko jedno słowo wystarczyło, aby jego serce przepełniła radość.
- Obiecuję.
Kuba nie potrzebował wiele czasu, aby zapaść w głęboki sen. Był zmęczony zmaganiami z rzeczywistością, jednak spokojny i beztroski jak nigdy. Obecność jego największej miłości życia była lekarstwem na strach, na tę przerażającą pustkę w pokoju, na kolejną noc pełną łez. Jego największe marzenie się spełniło. Nie chciał niczego więcej.
Zbudziło go głośne trzaśnięcie drzwiami na drugim piętrze – kolejna awantura małżeństwa zakończona.
- Mamo?
Kuba rozejrzał się po pokoju zmartwiony panującą w nim ciemnością. Zapalił stojącą obok łóżka lampkę i po raz kolejny przebiegł wzrokiem po pomieszczeniu.
- Mamo? Mamusiu?
Nikt nie odpowiedział. Cała radość i beztroska zniknęły, wrócił strach i samotność. Wróciła rzeczywistość.
- Obiecałaś mi! Obiecałaś!
Skończył się sen chłopca z ulicy Włókienniczej, za marzenia trzeba płacić.
Jego rozpaczliwy płacz wypełnił całą kamienicę. I jak zawsze wszyscy słyszeli, ale tak naprawdę nikt nie słuchał.

wiedzma

Brakuje mi słów... Naprawdę napisałaś coś cudownego, ja aż tak na prozie sie nie znam, ale błędów nie zauważyłam. Za to zauważyłam, a raczej wyczytałam sens utworu, to co chciałaś przekazać, piszesz bardzo ładnie, dużo przemyślanych określeń, zero powtórzeń itp. Jak mówiłam błędów nie ma, ale jak krytycy sie do tego zabiorą to może cos wynajdą, mi sie bardzo podoba i proszę o więcej!!! A na razie daję pochwałę!

Tygrysek

Piękny. Wzruszający. Cudowny. Wspaniały. Koniec tych epitetów ;P

Trzeba przyznać, że naprawdę pięknie piszesz. Utwór uderza prosto w serce, a najgorsze jest to, że jest on prawdziwy! Tak naprawdę się dzieje. Są dzieci, które muszą tak cierpieć jak Kubuś. Poruszyłaś dramatyczny temat i napisałaś wzruszające opowiadanie. Dziękuję Ci za to.

A teraz część mniej przyjemna, aczkolwiek nie ma tego dużo.

wiedzma

Tygrysek

Dobrze, przyznaję się do błędu, aczkolwiek... Słowo "radio" kiedyś było nieodmienne i tak samo jak teraz można poprawnie mówić "tutaj pisze", zamiast "tutaj jest napisane", tak samo dopuścili odmianę wyrazu "radio". To jest na zasadzie - ludzie i tak odmieniają, więc niech już będzie, że jest poprawnie. Modernizacja języka, co nie zmienia faktu, że skoro cały czas używam "jest napisane", nie będę też odmieniać słowa "radio". Nie rozpoczynajmy tutaj nowej dyskusji, jednak niedługo równie poprawnie będzie "wziąŚć" czy "chłopacy". Dla mnie to jest trochę bez sensu, bo mamy ładny język i nie czuję potrzeby upraszczania go, bo komuś się nie chce nauczyć.

Przyznaję się do błędu - "radio" można odmieniać!

wiedzma

ale szczerze mówiąc to błędy niezłe powymieniałaś;D. Ja nigdy takich rzeczy nie widzę. no chyba, że jakieś bolesna błędy...!