Czemu świetliki żyją tak krótko? [M]

Yume

Dźwięk syreny zagłusza wszystkie inne odgłosy. Nudny dotąd poranek, zamienia się w wyścig o życie. Wstaję z podłogi i zmierzam na podwórko, gdzie wśród rozłożystych gałęzi wiśni siedzi mój piętnastoletni brat, Akiyuki. Kiedy spostrzega mnie w drzwiach, ze strachem w oczach zeskakuje z drzewa. Mój widok go tak przeraził. Od kilku tygodni jem minimalne ilości pożywienia. Staram się wszystko oddawać Akiemu. Zazwyczaj udaje mi się zatuszować wygląd kostuchy, jednak tym razem nie ma czasu na zabawę w przebieranki. Łapię go za rękę i biegniemy w stronę schronu. Ze wszystkich stron dochodzi świst amerykańskich pocisków, ale nie ma czasu oglądać się za siebie, tylko trzeba biec! Szybciej, szybciej i jeszcze szybciej! Byle ochronić życie, byle uratować Akiego!
Zziajana dobiegam do schronu przeciwlotniczego. Przeciskam się przez tłum ludzi, dalej ciągnąc młodszego brata za rękę. Siadam, opierając się plecami o zimną ziemię, a on kuca przy mnie. Wyczerpanie daje o sobie znać. Mój organizm zapada w stan półsnu. Słyszę, co dzieje się w około mnie, ale nie mam siły ruszyć jakąkolwiek częścią ciała. Rozmowy prowadzone w bunkrze nagle się ożywiają. Jedni dyskutują o zmarłych krewnych i obawie, że skończą tak samo, a inni o panującej sytuacji politycznej.
- Druga Wojna Światowa na dobre dotarła i do nas – mówi mężczyzna w podeszłym wieku, z dużymi, okrągłymi okularami na nosie.
- Ona dotknęła nas na dobre już bardzo dawno temu – odpowiada kobieta w barwnym kimonie. – Spójrz na tę dziewczynę. – Wskazała na mnie. – Widzisz? Ona umiera! Powoli i boleśnie. Umiera z głodu! Wojna w naszym kraju, znalazła się bardzo dawno temu! Rozpoczęła się, kiedy musieliśmy kraść, żeby przeżyć! Wtedy ,,na dobre” nas dopadła!
- Jest rok tysiąc dziewięćset czterdziesty piąty! I tak wojna dość sporo nas nie dotykała!
- Mam Panu przypomnieć bombardowanie w Tokio w czterdziestym drugim!? – awanturuje się dama.
Dyskusja zaczyna się zapowiadać ciekawie, jednak nie dane mi jest jej wysłuchać do końca, ponieważ Aki zaczyna się trząść.
- Ej, Aki! – przytulam się do niego. – Co jest?
- Boję się… - odpowiedział. Mimo iż miał piętnaście lat trudno mu jest zmierzyć z tragediami wojny i w tym momencie wygląda jak kilkulatek w moich ramionach. Niewątpliwie dodaję mu sporej otuchy i jestem dla niego ogromną podporą. Matka zmarła przy jego porodzie, a ojciec był wojskowym… tato zginął kilka dni temu w bombardowaniu.
- Spokojnie… Wszystko będzie w porządku – biorę go na kolana i kołyszę.
- Na pewno? – pyta łamiącym się głosem.
- Na pewno. Pamiętasz tę noc, gdy rozmawialiśmy o marzeniach?
- Tak – uśmiecha się.
- A przypominasz sobie, co wtedy powiedziałeś? – chcę zmusić go do czynności, którą uwielbiał, do marzenia. Przytaknął.
- Powiedziałem Ci o tym, że chcę zostać pisarzem! – w jego oczach pojawił się błysk.
- Właśnie… I pamiętaj, cokolwiek by się działo, żyj dla tego marzenia… - powieki zaczynają mi powoli opadać, a on mówi nadal…
- Dostanę nagrody za powieści, które stworzę. Wprawdzie jeszcze niczego konkretnego nie wymyśliłem, ale spokojnie mam czas. Zdążę… - ostatnie słowo jakie od niego słyszę. Zamykam oczy. Nie czuję już nic.

Plus mały komentarz. :hamster_explain:

Akiyuki Nosaka ma obecnie 79 lat. Napisał wiele powieści. Jedną z nich oparł na własnych przeżyciach z czasów drugiej wojny światowej, kiedy to jego siostra zmarła z powodu niedożywienia w mieście Fukui (jap. szczęście). W 1988 roku książka ta doczekała się adaptacji filmowej pod tytułem ,,Hotaru no haka” (,,Grobowiec Świetlików”).

Joan Bonham

Wow. Świetna miniaturka. Właściwie to genialna. Prawdziwa... Bez żadnych 'hepi endów". Właściwie to nie wiem co mam pisać. Po prostu świetne.

Tygrysek

Piękne opowiadanie. Na razie ciężko jest mi coś powiedzieć, muszę zebrać słowa...
Nie będę się rozpisywać na temat tego, jak to opowiadanie jest wspaniałe i cudowne, ponieważ wydaje mi się, że wszyscy to wiedzą. A jak nie wiedzą to trudno, o gustach się nie dyskutuje. Albo się go ma, albo nie.

Opisałaś wszystko ładnym językiem, lekkim. Łatwo i przyjemnie się to czytało. Mam tylko jedno małe zastrzeżenie zanim wezmę się za błędy. Mianowicie nie przestrzegasz konsekwencji czasu. Najpierw wszystko piszesz w czasie teraźniejszym, a później nagle przenosisz się do przeszłego. Pamiętaj na przyszłość, żeby tego nie robić, ponieważ utrudnia to czytanie. Sama zaczęłam się zastanawiać, czy to są jakieś wspomnienia, czy po prostu zmieniłaś przypadkiem sobie czas.

wiedzma

Świetne zakończenie! I naprawdę ciekawy temat z II wojny światowej. Ja nie mam zastrzeżeń ,bo już wszystkie mi Tygrysek odebrała!