HIStoury [M]

Yume

Na początku, nie jestem jakąś wielką fanką tego piosenkarza. Natchnęła mnie kobieta, z którą rozmawiałam na jego temat w wakacje. To z jaką pasją, podziwem mówiła o nim było bardzo... inspirujące. Chciałam choć trochę przedstawić jej wielkie oddanie.

Szczęście. Tylko tak mogłam to nazwać. No, może jeszcze cierpliwość, ale to w mniejszym stopniu. Choć też była mi ona wtedy niezbędna.
Zostało jeszcze dziesięć minut, a emocje już sięgały zenitu. Ludzie rozmawiali podniesionymi ze zdenerwowania głosami. Panował ogólny gwar i wyczuwało się wielkie oczekiwanie. Ci, którzy mieli wejść, weszli. Poza NIM. Głównej osobistości, dla której zebrał się ten tłum. Rzec można, że ja także zaliczałam się do tego rozentuzjazmowanego zbiorowiska ludzi, ale to nie była prawda, tak do końca nie. Teoretycznie nie miałam zamiaru tam pojechać. Owego dnia przypadała moja kolej w opiece nad dwuletnią Madzią, więc wyjazd do Warszawy nie wchodził w grę. Sprzeciwiła się temu mama. Stwierdziła, iż mogę więcej nie mieć takiej szansy, a nocować mogłam u kuzynki. Małą zaś miał zając się jej ojciec. Nie widząc innych przeszkód, zgodziłam się i pojechałam tam. Na jedyny w Polsce koncert Michaela Jacksona w trasie ,,HIStoury”.
Król popu, który ze swoich koncertów robi show! Nastrój udzielał się i mnie. Oczekiwanie. Jest! Nie… Jednak to nie on. Przygotowywali się członkowie zespołu wraz z tancerzami. Na wielkim ekranie pojawiła się animacja. Tłum zamilkł, wszyscy obserwowali telebim, na którym pokazana była cała jego historia. Pisk dochodzący zewsząd, dowodził o wielkim uwielbieniu dla Jacksona.
Pięcioletni, szesnastoletni, dwudziestoletni… Sceny z koncertów, przedstawień. Spotkania ze sławnymi aktorami, politykami i piosenkarzami. Miejsca, w których dał swoje koncerty. Tysiące, miliony ludzi. Wszystko w oprawie kosmicznej. Śledziliśmy drogę tajemniczego astronauty, który podróżował w swojej kapsule kosmicznej. Po szynach, jak na rollercoasterze. Mijał Statuę Wolności, Krzywą Wieżę w Pizie, kaplicę Sykstyńską, aż dotarł do Warszawy …
W górę wystrzeliły płomienie i na scenie, jak z podziemi, wyrosła owa rakieta. Koloru białego z napisem ,,Michael 2040”. Już wiedzieliśmy, byliśmy pewni. Zbiorowisko wstrzymało oddech. Drzwi rakiety otworzyły się z ogromnym sykiem. Za nimi stała postać w błyszczącym kostiumie i z kaskiem na głowie. Nie poruszała się. Wpatrywała się w tłum. Sekundy wlekły się niemiłosiernie, a on jak dobry aktor powoli… bardzo powoli wyszedł z ciemnej otchłani i zdjął hełm. Pisk był ogłuszający. To on. Wreszcie. Wielki Król Pop muzyki – Michael Jackson. Koncert się rozpoczął.
*Trzynaście lat później*
Młoda dziewczyna ukazuje się w moim polu widzenia. Ma długie, blond włosy i już prawie piętnaście lat. Na co dzień pogodna i zwariowana, teraz wydaje się przygnębiona. Jej usta wypowiadają słowa, po których płaczę przez całą noc. ,,On nie żyje, Nika. Naprawdę, nie żyje.”

girlinthemirror

Wow, opowieść o prawdziwym fanie Michaela Jacksona! Krótkie, ale nawet mi się podobało.

Coccaine

O weź no! Nie ładnie doprowadzać wymęczoną Coccai do wzruszenia, tak? :D Uwielbiam Jacksona, więc podobało mi się to bezwarunkowo, ot co.

Chaplin

Nie jestem fanką Jacksona, więc treść sama w sobie nie porwała mnie. Brakowało mi tu czegoś, co by mnie, jako osobę, która kompletnie nie siedzi w temacie, zafascynowało. Za to podoba mi się opis koncertu.
Wyłapałam też ten sam błąd, co girlinthemirror.
Ach, i jeszcze:

Tygrysek

Prawdę mówiąc nigdy się nim nie interesowałam, nigdy za nim nie przepadałam, ale muzykę robił dobrą ;)
I nawet ta miniaturka mi się podoba! Mimo że krótka, ale to w końcu miniaturka.

Alex

Nie ma, co dużo pisać. Urzekłaś mnie. Cholernie. I nie wiem, co dalej wyskrobać. Pisz Słonko, pisz, rozwijaj sięę !! < 33

Yume

Girlinthemirrror tam miało być ,,ojciec". Jak sprawdzałam to jeszcze tam był. xD
Ten wielokropek jest tam specjalnie. Też myślałam, żeby wstawić tam przecinek, ale wielokropek wydał mi się odpowiedniejszy.
Dziękuję, za wskazanie błędów i opinie.

Sysia