Kartka z pamiętnika [M]

Annie

Drogi pamiętniku.
Minęły już dwa tygodnie. Staram się żyć. Ale nie potrafię.
Moje serce już dawno nie bije tak samo. Nie pompuje czerwonej cieczy życia, tak jakby chcieli tego inni. Łapię resztkami tchu powietrze, które rozpaczliwie utrzymuje mnie przy życiu. Rwę włosy z bólu, który okala moją czaszkę. Ćwiczę, by nie myśleć...
Dziś znów na szkolnej przerwie, Jessy próbowała mi pomóc. Bezskutecznie. Kocham ją, ale nie tak bardzo jak Inną. Myślałam, że tamten czas mam za sobą, jednak za każdym razem, gdy mój świat się wali, Ona wraca i pomaga mi stanąć na nogi. Brzmi to przerysowanie. Tak naprawdę stacza mnie na jeszcze większe dno, zrzuca w otchłań piekieł. Przez nią krzyczę w nocy, mój ból jest nie do ugaszenia.
Chociaż wiem, że kiedyś, a właściwie całkiem niedługo, moje męki przeminą, staram się żyć.
Dawniej tak bardzo pragnęłam łapać każdą chwilę za ogon. Lecz się nie udało. Ona jedna, przypominając o sobie, została przy mnie w ciężkiej chwili.
Mało obchodzą mnie złośliwe docinki. A może właśnie dużo? Może właśnie przez opinię innych Ona znów wróciła, znów pozwoliłam by mną zawładnęła.
A byłam już na dobrej drodze do bycia szczęśliwą.
I zdrową.

p.s. Dzisiejsza waga : 48 kg, do celu jeszcze 5 w dół...

_____

wiem, że nie jest to jakiś geniusz literacki, ale jakoś mnie natchnęło.

szakala

Annie

wiem, wiem, dzięki za szczerość ;)