Powiedz... [M]

Sheaim

I kolejna miniaturka o nieszczęsnych gwardzistach...

***

Krew wsiąka powoli w rozpalony piasek. Widzisz oddalających się ze śmiechem ludzi i ciała w niebieskich mundurach. Zapada cisza. Mijają minuty. Może godziny. Dni na pewno nie, bo słońce wciąż pali, jakby ktoś wpychał rozgrzany do białości pręt w czaszkę. Ból jest porażający. Oczy zachodzą mgłą. Nagle jakiś głos wyrywa cię z odrętwienia.
-Jak to jest?
Młody, może dziewczęcy.
-Jak to jest, być zasypanym po szyję w egipskiej pustyni bez szans na ucieczkę?
Zimny, wilgotny dotyk na wargach. Woda. Pijesz ostrożnie, żeby nie uronić ani kropli.
-Powiedz mi, człowieku zagrzebany w glinie, jak to jest?
Próbujesz mówić. Ze spieczonych warg dobiega cichy charkot.
-uwolnij... poratuj...
kaszel. Rozrywa płuca od środka, zdałoby się, że...
-Tak, człowieku zagrzebany w glinie. Umierasz. Dobrej nocy, biedny, nieświadomy swojej winy żołnierzu.

***

-Sir! Znaleźliśmy ofiarę!
-Żyje jeszcze?
-Chyba tak, ale ledwo! Opodal są ślady obozu, sir!
Żołnierze 3 Pułku Gwardii Imperialnej ostrożnie wykopali człowieka.
-Ma mundur Federacji, sir! Zdarte pagony, to chyba jeden z dezerterów!
-Dajcie go medykowi! Będziemy tam za godzinę!
-Tak jest!

***

Światło żarówki razi w oczy, choć nie tak bardzo jak słońce. Czujesz chłodne kompresy na głowie, rękach i nogach. Wszystko cię pali, ale już wiesz.
-Przeżyje, generale. Nie może tylko wstawać.
-Może mówić?
Ciężki, wibrujący głos, najwyraźniej z syntezatora mowy.
-Z trudem. Proszę go nie przemęczać, sir.
-Chcę mu zadać tylko jedno pytanie. Wyjdź.
Kroki. Szelest tkaniny i świst wiatru, nagle urwany. Ciężkie, metaliczne tupanie. Zbliża się. W polu widzenia pojawia się twarz. A raczej coś, co kiedyś było twarzą.
-Wywinąłeś się śmierci, młody człowieku. Miałeś sporo szczęścia. Nazywasz się Mike o'Donnely?
-Tak...
Twój własny głos brzmi chrapliwie, ale mówisz zrozumiale, a przynajmniej masz taką nadzieję.
-Powiedz mi, kto cię zagrzebał w glinie, żołnierzu?
-J... Jeźdźcy...
Nie możesz powiedzieć do końca. Ból jest za silny,
-Jeźdźcy Apokalipsy?
Przytakujesz. Potem przychodzi sen.

***

Budzą cię strzały. Słyszysz przerażające krzyki ginących ludzi i łoskot broni maszynowej. Słyszysz wycie syren, huk wybuchów... Czujesz zapach prochu i śmierci. Nagle zapada cisza. Szelest tkaniny i kroki. Przez ułamek sekundy widzisz połyskujące metalem ciało w zielonym, splamionym krwią mundurze, gdy ktoś zasłania ci oczy. Cichy głos. Tak znajomy, że aż przerażający. Młody, może dziewczęcy.
-Powiedz mi, człowieku pożarty przez pustynię, a potem wypluty. Jak to jest...

Strzał. I trzask, gdy kula uderza w czoło. A potem ciemność.
I tylko słowa, brzmiące echem w nieskończoność...

-Jak to jest nie żyć, żołnierzu?...
***

HaeL

jak to jest nie żyć wśród krytyki, pisarzu?

girlinthemirror

Bardzo ładne opowiadanie, ale znalazłam parę błędów: