Jak się żyje niepełnosprawnym w Polsce [F]

adelia.

Jak żyje się niepełnosprawnym w Polsce ? Na pewno nie jest im łatwe, nie wszystkie budynki są przystosowane do wózków inwalidzkich, sygnalizacja świetlna nie jest natomiast dostosowana do ludzi niewidomych, oczywiście nie we wszystkich miastach. W mniejszych miejscowościach raczej się tego nie spotyka. Wiele razy spotykam na ulicach ludzi w czarnych, czy ciemnych okularach z białą laską, lub na wózku. W moim przedszkolu był niesłyszący pan i jego córka, która także nie słyszała. Dla mnie, wtedy jako małolata, nie wiedziałam dlaczego im się tak dzieje. Dlaczego nie mówią, dlaczego inni im coś pokazują palcami. Czasami było tak, że ta rodzina była pośmiewiskiem i to nie przez dzieci, lecz przez dorosłych. Nie potępiam, nie od tego jestem. Też nie jestem święta, chociaż nigdy w życiu nie wyśmiałam nikogo niepełnosprawnego. Gdy jakiegoś widzę w moim sercu pojawia się fala żalu i współczucia. Zawsze byłam bardzo uczuciowa i to, jak żyją ludzie niepełnosprawni sprawiało, że chcę w przyszłości poświęcać się im problemom.

Pozwólcie, że teraz zacytuję fragment z książki, znanego Wam już Marka Kamińskiego: „Tak, Polska udaje, że jest krajem zdrowych ludzi. Nie, jak w Stanach czy Europie Zachodniej, gdzie na ulicach, w restauracjach, w szkołach widzi się osoby na wózkach, które się do tego głośno śmieją. Wielu z nich robi karierę, w Polsce na ulicach są tylko sprawni ludzi. Niepełnosprawni są uwięzieni w domach, nie są w stanie pokonać barier, które przed nimi stoją. Tylko najwytrwalsi poradzili sobie. Niepełnosprawna osoba, woli się schować, stanąć w kącie, żeby nie przeszkadzać innym. A przecież ona żyje i chce mieć coś, czym mogłaby się zająć. Nasz stosunek do osób niepełnosprawnych świadczy o nas. Oni są naszym lustrzanym odbiciem. Ile jest niepełnosprawnych osób w Polsce ?Tysiące, czy miliony ? Ile osób próbuje teraz przezwyciężyć swój los i jest w trudnej sytuacji.” – Uwielbiam cytaty Kamińskiego, w nich jest tyle prawdy.Niech każdy z nas pomyśli sobie, jak traktuje osoby niepełnosprawne ? Czy im pomaga ? Nie chodzi o wrzucanie im do „puszki”, gdy siedzą gdzieś w miejscu publicznym i zbierają pieniądze, bo wiadomo, że nie każdy może mieć, aby dać komuś drugiemu. Jednak jest tyle innych sposobów do pomocy, akcje charytatywne,czy domy pomocy. Pomagamy ? Otóż to.

Ciężko jest niepełnosprawnym,jednak podziwiam, naprawdę podziwiam osoby, które są niepełnosprawne, a żyją pełnią życia. Nie chowają się w kącie, ale wychodzą na ulice, a z ich twarzy można wyczytać: „Mam siłę do dalszej walki o lepsze jutro !”. Uwielbiam takich ludzi.

Yume

Eto... Jak dla mnie ta refleksja jest strasznie pusta...
Bo piszesz, że im współczujesz, a ja Ci powiem, że najgorszą rzeczą dla tych osób jest właśnie współczucie.
Poza tym ,,domy pomocy" proszę Cię...
Ważną sprawą, zaraz obok akcji charytatywnych, czy wam to też brzmi pusto?, jest POMOC. I to nie finansowa, a normalna, ludzka. Zapytanie czy nie pomóc przejść przez jezdnię, albo ustąpienie miejsca w autobusie czy autokarze.

adelia.

Wiesz, ta refleksja pisana była po spotkaniu właśnie osoby niepełnosprawnej, mojego znajomego. Narzekał, że ludzie przechodzą koło niego obojętnie, a jedyne czego by chciał, to przyjazny uśmiech. Pisałam to na podstawie rozmowy z nim, nie wymyślałam nic. Niektórzy ludziom naprawdę nic sobie z tego nie robią. Nie można patrzeć na metr przed siebie, trzeba spoglądać dalej.

Tygrysek

Po pierwsze: nie wiem, czemu to coś jest otagowane jako felieton, skoro to felietonem nie jest.
Po drugie: zgadzam się z Yume. Nie wyciągnęłam z tego żadnych emocji, że nie wspomnę o tym, że tyle jest błędów, że praktycznie na niczym innym nie mogłam się skupić.
Po trzecie: błędy. Nie wypisywałam wszystkich, ponieważ chyba musiałabym cały tekst przekopiować.

Yume

No właśnie ja także napisałam to pod wpływem trzyletniej znajomości z taką osobą, która także sporo mi opowiadała. O tym jak żyje, jak żyła. Opowiadała mi jak obudziła się w trakcie amputacji!
A teraz... teraz ta osoba dostała powołanie do kadry narodowej na paraolimpiadę w Londynie!
I teraz nie powiesz mi, że nie znam tego problemu?

adelia.

Gdy pisze się szybko spacja czasami się niepotrzebnie wciśnie. Ależ wielki błąd, powieście mnie za niego!
Nauczyciele, jacy dotąd mnie uczyli, kazali raczej tworzyć dłuższe zdania, niż je rozdzielać. No cóż. Oni są chyba mądrzejsi od Ciebie.
Naprawdę, tylko mnie ubiczować, nie zasługuję na życie z takimi błędami.

Nie wszyscy ludzie dostają jednak takie szanse. W okolicach mojego zamieszkania dużo jest niepełnosprawnych, sama w rodzinie mam ich wielu i choćby bardzo się starali, żyli najnormalniej jak potrafili - nie dają rady. Znam też takie, które żyją i wychodzą na miasto, do ludzi tylko dzięki swoim rodzicom, czy przyjaciołom.
Twój znajomy jest jednym przypadkiem, a ile jest osób, którym tak dobrze się nie żyje, które bez bliskich nie dałyby rady żyć? Zgniłyby w domu i nikt by nawet nie wiedział o ich śmierci? Bardzo wiele.

Yume

szakala

Ejjjj... To jest forum LITERACKIE, więc czasem dumę trzeba schować w buty i przyjąć krytykę innych... Bo praktycznie na tym opiera się literatura. Na błędach i ich eliminowaniu.

Tygrysek

Annie

Szczerze mówiąc, powiem też, że mi się nie podoba. Temat jest ważny, ale trochę źle to napisałaś.
Co do samych niepełnosprawnych, to mogę powiedzieć, że wychowałam się w ich środowisku, gdyż chodziłam do przedszkola integracyjnego, a obecnie moja mama uczy w szkole integracyjnej.
I naprawdę wiem, że ludzie z różnymi niepełnosprawnościami lubią być traktowani na równi. Jest to również potwierdzone przez psychologów (przecież lubisz psychologię). Zresztą wątpię, żeby ktokolwiek będąc na wózku chciał liczyć/czekać na pomoc innych ludzi, jeśli by mógł pokazać i udowodnić sobie oraz swojemu otoczeniu, że pomimo tego że np. ma problem z nogami, może normalnie funkcjonować.
A co do krytyki, to nie masz się co obrażać. Tu chodzi o doskonalenie się i słuchanie rad innych, a nie o spoczywanie na laurach i gadanie typu " O boże, jakie to zajebiste, aaahh i oohhh, czemu oni to krytykują?!"

adelia.

Nie jestem obrażona, nie potrafię się gniewać.
Ale widać, że w tym temacie się nie dogadamy. ;)
Nie wszyscy niepełnosprawni są pełni życia, niektórzy tracą ochotę i wiarę w sens życia.

szakala

Tak, ale to, że mają dość życia, nie jest ich winą, tylko winą najbliższych bądź znajomych, którzy sami nie są w stanie poradzić sobie z niepełnosprawnością kogoś, kto siedzi obok. Bo, jeżeli taki człowiek czuje, że jego niepełnosprawność jest akceptowana, to nie znienawidzi życia.

Więc - wg mnie - to, że tracą ochotę i wiarę w sens życia, nie jest spowodowane samą niepełnosprawnością, tylko świadomością, że ktoś inny nie jest w stanie się pogodzić z nową rolą i, nawet nieświadomie, takiemu człowiekowi współczuje. A niepotrzebne współczucie odwala więcej złej niż dobrej roboty.

To, że ktoś, kto został sparaliżowany i do końca życia musi leżeć w łóżku, nie chce żyć, jest naszą winą.

adelia.

Tak, ale są wyjątki, jak w każdym przypadku.