Opamiętanie. [PR]

wiedzma

Gdy tylko...

Gdy tylko pod drzewem stanę,
Usłyszę wiatru harmonii granie
I zaszyję w mych płucach ranę.
- tlenem.

Gdy tylko łąką pobiegnę,
Poczuję słońce na twarzy
I na kwiatach polnych legnę.
- na zieleń.

Gdy tylko przy strumieniu stanę,
Wpatrywać się będę w odbicie
I trochę płynu ukradnę.
- wody.

I teraz...

I teraz pod drzewem leżę
I duszę się smogiem miasta
Błądząc do tlenu jak zwierzę.
Ale tlenu przecież nie wzrasta.

I teraz łąką przechodząc,
Pełną kwiatów zwiędłych
I tylko stoję żałobę za nimi rodząc
Tracąc nadzieję poległych.

I teraz przy strumieniu stanęłam
Lecz siebie w nim nie ujrzałam,
Brudną wodą się zachłysnęłam
I tak słone łzy do ścieków wylałam.

Przestańmy się więc okłamywać,
Bo bez wody i tlenu padniemy.
Przestańmy się z Ziemi wyrywać,
Bo bez Ziemi przecież zginiemy.

Shelley

śliczne. wiesz, że ja uwielbiam twoje wiersze!
masz talent, naprawdę.

Annie

Bardzo ładnie ubierasz swoje odczucia w słowa. Jak napisała Shelley, masz talent ;]

Coccaine

Nieeee no! to było absolutnie piękne :)